Για πάντα στο Σμαραγδένιο Νησί της Καρδιάς σου....

 

Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν όταν ναυάγησα, τσακίζοντας 

το πλοίο της καρδιάς μου στα αιχμηρά σου βράχια, μα από τη μακριά σκληρή γενειάδα που είχε φυτρώσει στα ροδισμένα μάγουλα μου, θα έλεγα πως βρίσκομαι στο Σμαραγδένιο σου Νησί, αρκετά χρόνια!

Οι άνεμοι και τα άγρια κύματα με μαστίγωναν κάθε μέρα, ασταμάτητα, κι εγώ απεγνωσμένα εκλιπαρούσα για βοήθεια!

Με ξέχασες...

Εσύ δεν ήσουν ποτέ έτσι!

Δεν ξεχνούσες ποτέ... Πάντοτε νοιαζόσουν!

Κι όμως, τώρα που σε χρειάζομαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, εσύ με ξέχασες!

Νόμιζα πως στις φλέβες σου κυλούσε αίμα και στην καρδιά σου κατοικούσε η Αγάπη... αλλά μάλλον έκανα ΛΑΘΟΣ!

Τα χρόνια που πέρασαν ήταν αρκετά κι εγώ γέρος πια έγειρα να κοιμηθώ για πάντα στο Σμαραγδένιο Νησί της καρδιάς σου...

Οι άνεμοι κόπασαν και τα κύματα γαλήνεψαν...

Το βλέμμα σου έπεσε πάνω μου για μια τελευταία φορά.

Δάκρυσες...

Με χάιδεψες στο πρόσωπο, έκλεισες τα μάτια σου κι έκανες μια ευχή.

Ευχήθηκες για μένα, για τη Αγάπη μου και την Συγχώρεση μου...Όμως ήταν ήδη αργά!

Είχες καταλάβει τα πάντα πια...

Το πέπλο της Νύχτας απλώθηκε παντού. Το Νησί της Καρδιάς σου σκοτείνιασε...

Ησυχία παντού...

Μονάχα ένας αμυδρός χτύπος ακουγόταν...

Ήταν η καρδιά μου... Μια πνοή της τελευταία!

"Σ' αγαπώ... για πάντα...", είπε με αδύναμο σφυγμό κι έπειτα δόθηκε στην αγκαλιά της σιωπής του Νησιού σου οριστικά!